The Politics of Play, een rondetafelgesprek met Emanuel Almborg, Graziela Kunsch en Penny Wilson (Assemble Play) over alternatieve pedagogische praktijken

We nodigen je graag uit voor een rondetafelgesprek over hoe kunstenaars en kunstorganisaties experimenteren met alternatieve pedagogische praktijken voor kinderen. Emanuel Almborg presenteert zijn artistiek onderzoek naar diverse onderwijsmethoden, waaronder de anti-autoritaire benadering van de Summerhill School (Suffolk, 1921-heden), het marxistische perspectief op onderwijs voor doofblinde kinderen aan de Zagorsk school (Moskou, 1968-1979) en de tentoonstelling A Child has 100 Languages over de pedagogische benadering van Reggio Emilia (Moderna Museet, Stockholm, 1981). Graziela Kunsch stelt haar "Public Daycare" voor die ze creëerde voor documenta 15 (Kassel, 2022). Ze gaat ook dieper in op de pedagogische principes van Emmi Piklers die het project vormgaven. Penny Wilson zal het hebben over de rol van speelwerkers in het Verenigd Koninkrijk en de projecten van Assemble Play, waarbij ze put uit zes jaar ervaring in de speelwerking en het ontwerpen van speelplaatsen en -ruimtes. Wat kunnen kunstorganisaties en kunstenaars (en volwassenen in het algemeen) leren van kinderen? Hoe kunnen we in de kunsten omgaan met de kindertijd, voorbij de mythe van onschuld, utopie, subversie of eenzaamheid? En hoe kan creativiteit ons helpen om de politieke agency van kinderen te erkennen? Het gesprek wordt gemodereerd door Grégory Castéra en Silvia Franceschini.  

Emanuel Almborg is een kunstenaar die zijn tijd verdeelt tussen Stockholm en Londen. Zijn kunst is voornamelijk gebaseerd op bewegende beelden en focust op pedagogie, psychologie en theater. In 2015 was hij een Whitney ISP fellow in New York en in 2021 voltooide hij zijn doctoraat aan het Royal Institute of Art (KKH) in Stockholm met het proefschrift Towards a Pedagogy of the Utopian Image. Almborg is de drijvende kracht achter Switchers, een film- en theatercollectief met jongeren uit Londen en van het platteland van Wales. Hij studeerde psychoanalyse en kinderontwikkeling aan het Tavistock Institute in Londen en werkt momenteel aan een postdoc in de kunst en psychologie aan het KKH in Stockholm en het BabyDevLab van de University of East London. Zijn werk was onlangs te zien in het Moderna Museet in Stockholm, CAC Brétigny en de Whitechapel Gallery en Raven Row in Londen.

Graziela Kunsch is een kunstenaar en docent uit São Paulo. Haar projecten zijn co-creaties waarin ze mensen van buiten de kunstsector betrekt, waardoor artistieke concepten voortdurend worden bijgestuurd. Sinds ze moeder is geworden, richt ze zich voornamelijk op de kindertijd, vrij spel en ouderschap. Geïnspireerd door de pedagogische benadering van Emmi Pikler creëert ze speel- en zorgruimtes en begeleidt ze groepen waar baby's spelen en volwassenen observeren. Ze gebruikte dezelfde principes om de vrije motorische ontwikkeling van haar dochter te documenteren. Kunsch is tevens redacteur van het tijdschrift Urbânia, waarvan het zesde nummer het idee "publiek als wederzijds" belicht, de collectieve constructie tussen mensen met verschillende achtergronden en ervaringen.

Penny Wilson studeerde illustratie in de jaren 1980. Na haar studies aan de kunstacademie ging ze aan de slag in de speelpleinwerking. In de spelende kinderen vond ze de spontane creativiteit terug die haar destijds naar de kunst had geleid. Ze werkte jarenlang in parken, straten en wijken voor de inclusieve speelvereniging Adventure Playgrounds en kwam er Assemble tegen, die werkten aan hun film The Voice of Children voor de Biënnale van Venetië. Hun frisse en authentieke blik kon Wilson meteen bekoren: ze sloot zich aan bij het collectief en werd medebezieler van een speelwerkproject in de Londense wijk Kings Cross, gebaseerd op de "losse onderdelen"-filosofie. Na Covid werd het project voortgezet en AssemblePlay groeide al snel uit tot een begrip, met samenwerkingen in heel London.